Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 68.djvu/10

—   1898   —

 — Co to pan taki smutny?
 — Hm! — mruknął Robert, zamawiając szklankę piwa. — Wielcy panowie niewiele sobie z tego robią, czy nas wprawiają w zły, czy dobry humor.
 — A więc słusznie przypuszczałem. Przychodzi pan z tego wielkiego domu? Zapewne szukał pan posady?
 — Być może.
 — Kto tam właściwie mieszka?
 — Hrabia de Rodriganda.
 — Wszak to nazwisko hiszpańskie?
 — Tak, to Hiszpan.
 — Bogaty?
 — Bardzo.
 — A więc zna pan dobrze jego stosunki?
 — Czy sądzi pan, że hrabia opowiada o swoich stosunkach takiemu, co go prosi o posadę?
 — Kim pan jest?
 Robert skrzywił się i odpowiedział:
 — To nie ma nic do rzeczy! Wygląda pan też na takiego wielkiego pana, więc niech pana o to głowa nie boli, kim jestem.
 Oczy kapitana rozbłysły zadowoleniem. Tonem uspakającym rzekł:
 — Osadził mnie pan! To mi się podoba! Lubię takie zacięte charaktery, gdyż można na nich polegać. Czy bywał pan często w tej willi?
 — Nie — odpowiedział zgodnie z prawdą Robert.
 — Czy wróci pan tam?
 Kapitan przysunął się.