Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 68.djvu/11

—   1899   —

 — Posłuchaj pan, młody człowieku, — podobasz mi się. Czy jest pan majętny?
 — Nie. Jestem ubogi.
 — Czy chce pan dobrze zarobić?
 — Hm! W jaki sposób?
 — Pragnę poznać sprawy hrabiego, a że pan tam pójdziesz, łatwo ci będzie dowiedzieć się o różnych rzeczach. Gdyby mi to pan zakomunikował, byłbym bardzo wdzięczny.
 — Zastanowie się rzekł Robert po namyśle.
 — Doskonale. Jeśli pan zechcesz, będziesz mógł zarobić u mnie sumkę niezgorszą.
 — A co miałbym robić? — zapytał Robert z udaną radością.
 Kapitan obejrzał go ponownie. Pomyślał, że ten młody — na pewno niedoświadczony — człowiek, któreg rysy świadczyły o mądrości, będzie bezpiecznym narzędziem w jego rękach.
 — Nie chce pan powiedzieć, kim jesteś. Czy mogę przynajmniej wiedzieć, kim był pański ojciec?
 — Mój ojciec jest marynarzem.
 — Ach, a zatem nie zaliczasz się do wielkich panów. Szuka pan posady?
 — Przyrzeczono, ale robią trudności.
 Kapitanowi było to na rękę. Z miną opiekuna rzekł:
 — Gwiżdż sobie na nich! Dam panu lepsze utrzymanie, ale musiałbym wiedzieć, kim pan jesteś i jak się nazywasz.
 — Dobrze. Dowie się pan, skoro panu dowiodę, że mogę się przydać.