Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 68.djvu/22

—   1910   —

 — Jakże to możliwe? Zamyka pan pokój na klucz.
 — Macie chyba drugi klucz, o którym nie pomyślałem. Zostałem okradziony, haniebnie okradziony!
 — Okradziony? — zapytała, blednąc ze strachu.
 To musiała być pomyłka. Nie mogła wszak podporucznika Helmera uważać za złodzieja.
 — Ulękła się pani, zbladłaś! — zawołał kapitan. — to pani ukradła! Powiedz, gdzie ukryłaś dokument! Muszę go odzyskać, natychmiast, natychmiast, natychmiast!
 Słysząc o dokumencie, dziewczyna odetchnęła. Nie była to więc kradzież w zwykłym znaczeniu tego słowa. Zniknął dokument. Jeśli porucznik zabrał, to zapewne był uprawniony do tego.
 — Ja? — rzekła. — Co panu do głowy strzeliło? W ten sposób nic pan nie wskóra, panie kapitanie! Gdzie pan go miał?
 — Tu, w tym małym kuferku!
 — Czyż nie był zamknięty na klucz?
 — Tak.
 — I wmawia pan sobie, że uczciwa dziewczyna oderwała zamek?
 — Zamek nie jest oderwany, lecz otworzony.
 — Skądbym wzięła klucz stosowny do pańskiego kufra?
 — Wytrych.
 — Niech pan się nie wystawia na śmieszność.