Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 68.djvu/27

—   1915   —

 — Żartujesz, kolego! — rzekł.
 — Żartuję? Nie. Aresztowano go!
 — Niech piorun trzaśnie. Aresztowano.
 — Przynajmniej chciano zaaresztować.
 — Ach, ale zaniechano?
 — Ponieważ dał drapka.
 — Drapka? Shaw? który miał do nas dostęp? Czy wiesz na pewno?
 — Tak pewnie, jak to, że dusił do utraty przytomności komisarza, który przyszedł go aresztować, a następnie wyskoczył oknem z pierwszego piętra na ulicę.
 — Wszyscy diabli, to hańba! Ktoby coś podobnego pomyślał o tym człowieku taw wytwornej powierzchowości? Dopuściliśmy go do naszego grona, mimo mieszczańskiego pochodzenia, ponieważ jest Jankesem, a ci nie posiadają szlachty.
 W tej chwili wszedł pułkownik regimentu. Nieczęsto bywał w kasynie. Przychodził tylko wówczas, kiedy pragnął jakąś sprawę służbową załatwić po koleżeńsku. Skoro się więc ukazał, oczekiwano jakiejś interesującą ogół wiadomości.
 — Ach, Ravenow, — rzekł — graj pan partię do końca, ale nie rozpoczynaj nowej.
 — Panie pułkowniku, przegrałem, muszę się zatym odegrać, — odrzekł podporucznik.
 — Nie dzisiaj; chroń nogi i siły.
 — A więc jutro odbędą się ćwiczenia?
 — Tak, wszakże nie na koniu, lecz pieszo, a nadto z młodą damą w ramionach.
 Zaciekawieni oficerowie podnieśli głowy.