Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 68.djvu/4

—   1892   —

majorze, i proszę, aby pan był łaskaw przedstawić mnie panom. A wówczas natychmiast wykonam rozkaz odmaszerowania.
 — Panowie słyszeli już pańskie nazwisko; jest dość krótkie, aby go nie tak prędko zapomnieć, — odparł wzgardliwie major. — Pan rotmistrz Codmer i pan podporucznik Platen.
 — Dziękuję — odparł obojętnie Robert. — Teraz mogę odmaszerować, aczkolwiek wyrażenie to stosuje się do rekrutów, a nie do oficerów.
 I wyszedł natychmiast. Rotmistrz spojrzał na majora i wycedził:
 — Bezczelny człowiek, na honor!
 — Mnie prosić o to — zawołał gniewnie major.
 — Tatałajstwo! Mieszczańska hołota! Bez taktu i wychowania! Zresztą, czego się można było spodziewać? — narzekała jedna z dam.
 — Hm, zdaje się, że pan kolega ma ostry język, — ośmielił się powiedzieć Platen. — Ostrożnie trzeba sobie z nim poczynać. Nie uważam, aby się źle prezentował, — piękna postawa, dzielne oblicze. Jeśli jest równie bitny szablą, jak językiem, wkrótce o nim usłyszymy.
 Robert wrócił tymczasem do domu, gdzie musiał zwierzyć się don Manuelowi z doznanych afrontów. Hrabia wzruszył ramionami i rzekł z uśmiechem:
 — Spodziewałem się tego prawie. Gwardia w każdym kraju jest piekielnie dumna. Podczas twej