Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 68.djvu/8

—   1896   —

cego. Nie jestem żądny pieniędzy, ale bądź co bądź zasięgnę informacyj w Poznaniu. Obowiązuje mnie do tego chociażby wzgląd na ojca i stryja, których spuściznę stanowią te przedmioty. Opowiedz pani dalej, proszę!
 Amy kontynuowała sprawozdanie. Opowieść była coraz ciekawsza, tak że słuchacze podnieśli się i otoczyli ją kołem. Stała wpobliżu okna. Opowiadała teraz to, co sama przeżyła — przygodę z korsarzem koło Jamajki. Mimowoli wyjrzała na ulicę. W tej chwili wydała okrzyk przestrachu i cofnęła się szybko od okna.
 — Co jest? Co cię przeraziło? — zapytała Roseta.
 — Mój Boże, czy dobrze widzę? — zawołała Amy, wskazując na mężczyznę, który w zwykłym cywilnym ubraniu kroczył po przeciwległym trotuarze, uważnie oglądając hrabiowską willę.
 — Mówisz tym przechodniu? — zapytała Roseta, idąc za spojrzeniem przyjaciółki.
 — Tak, o tym.
 — Czy znasz go? To byłoby dziwne, gdybyś tutaj spotkała znajomego.
 — Czy ja go znam? Tego człowieka! zawołała blada z podniecenia. — Widziałam tę twarz w chwili, której nigdy nie zapomnę!
 — Któż to?
 — Nikt inny, tylko Landola, korsarz!
 Wrażenia, jakie wywarły te słowa, nie da się opisać. Słuchacze oniemieli.