Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 69.djvu/18

—   1934   —

 — Czy mówiłaś także komu innemu o swych podejrzeniach? — zapytał.
 — Nie; tylko mamie. Pozostali nie powinni o niczym wiedzieć. Przeszkodziliby ci może poskromić przeciwnika, a wszak musisz to uczynić.
 — Różyczko, jesteś bohaterką! zawołał z zapałem.
 Cieszyłabym się, gdybyś spełnił moją niewielką prośbę: ukarz tych ludzi, ale nie zabijaj ich! Zgoda?
 — Chętnie ci przyrzekam.
 — To mnie cieszy. W podzięce pocałujesz mi rękę.
 Wyciągnęła ręce, uśmiechnęła się i skinęła przyjaźnie, skoro przycisnął je do ust.
 — Co powiesz matce?
 — Wszystko. Nie sądzisz chyba, że przemilczę coś przed nią?
 — Uchowaj mnie Boże, ty czysta, szczera duszyczko! — zawołał z przelewającym się po brzegi uczuciem. — Powiedz wszystko, ale powiedz także aby jej nie przerazić, że wyzwanie jeszcze nie nastąpiło, i dlatego proszę o dyskrecję.
 — Stanowczo Mama spełni twoje prośby. Dobranoc, drogi Robercie.
 — Dobranoc, moja droga, wierna Różyczko!
 Wyciągnęła doń ręce i zbierała się do wyjścia. Na progu przystanęła, odwróciła się i rzekła z dziecięco pięknym uśmiechem:
 — Zapomniałam o rzeczy bardzo ważnej! Skoro jesteś moim rycerzem, muszę postępować jak da-