Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 69.djvu/23

—   1939   —

 Uważam go za człowieka ze wszechmiar godnego szacunku. Zostaliśmy przyjaciółmi.
 — Ach! — zawołał wściekłe pułkownik. — To dziwne. Czy wie pan, że źle usposobisz względem siebie kolegów?
 Wspomniałem, że podporucznik Helmar zyskał sobie szacunek i przyjaźń. Zresztą, na jego prośbę pozwoliłem sobie pana pułkownika odwiedzić.
 — Ach, chyba nie jako sekundant?
 — Owszem.
 — Do pioruna, a więc na prawdę ośmielił się mnie wyzwać?
 Pułkownik podniecony chodził po pokoju. Dał się wciągnąć w wielce nieprzyjemną sytuację, z której istniało tylko jedno, bardzo wątpliwe zresztą, wyjście. Skorzystał z niego, oznajmiając:
 — Pojedynkuję się tylko ze szlachcicem.
 — Nie uważa więc pan Helmara za człowieka honoru i odmawia pan satysfakcję.
 — Odmawiam.
 — A za tym z jego polecenia zwrócę się do majora Palm, radcy w sprawach honorowych naszego regimentu, aby zwołał sąd honorowy, który orzeknie, czy mój przyjaciel nie jest zdolny do dania satysfakcji.
 Wyszedł. Niebawem wyszedł również pułkownik, aby zabiegać u członków sądu o wyrok przeciwny pojedynkowi.
 Platen udał się przede wszystkim do podpo-