Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 70.djvu/18

—   1962   —

 — Kaleka! — jęczał. — Nieszczęsny kaleka! Pułkwniku, czy przyrzekasz, że go zastrzelisz?
 — Przyrzekam — odpowiedział pułkownik. — Nie zgodzę się na żadne pojednanie.
 — Dobrze; to mnie krzepi. Doktorze, muszę się przyglądać walce; niech się pan nie sprzeciwia!
 — Pułkowniku, nie daj mi pan czekać; zaczynajcie!
 Odległość wyznaczono za pomocą dwóch wetkniętych szpad. Adiutant przyniósł szkatułkę z pistoletami pułkownika. Zauważywszy to, Robert opuścił Różyczkę, zbliżył się, wziął jeden z pistoletów i obejrzał z miną znawcy:
 — Doskonle! Ponieważ jednak nie znam tego pistoletu, wolno mi chyba dać strzał próbny?
 — Strzelaj pan! — rzekł krótko sekundant przeciwnika.
 Ranny uśmiechnął się drwiąco.
 Robert nabił i obejrzał się za celem. Na dalekiej gałęzi jakiegoś dębu wisiała szyszka. Robert wskazał na nią i rzekł:
 — A więc trafię w tę szyszkę.
 Nie trafił w nią jednak.
 — Bogu dzięki, marnie strzela! — myślał pułkownik.
 Tak samo sądzili pozostali. Platen odciągnął Roberta na bok i rzekł zatroskanym głosem:
 — Ależ, na miłość Boską, jesteś zgubiony!
 — Nie! — brzmiała odpowiedź. — przekonałem się, że ten pistolet jest doskonałej roboty.