Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 70.djvu/19

—   1963   —

 — Jakto? Kpi pan sobie? Mimo doskonałego pistoletu, spudłowałeś.
 — Wręcz przeciwnie; trafiłem dokładnie w cel. Tylko dla pozoru wskazałem szyszkę.
 — Ach, na Boga, Jest pan straszliwym przeciwnikiem! — powiedział Platen. — Nie chciałbym się bić z panem.
 Obaj sekundanci nabili broń. Okryto ją chustką. Każdy z przeciwników wyciągnął po pistolecie i wrócił na stanowisko.
 Ustawiono się zgodnie ze zwyczajem. Obaj przeciwnicy podnieśli broń. Robert celował w rękę pułkownika. Miał głowę lekko schyloną w kierunku majora, co dowodziło, że z uwagą oczekuje jego komendy. Należało wyprzedzić przeciwnika. Oczywiście, nie z taką różnicą czasu, aby to mogło ujść za nieuczciwość, trzeba więc było o sekundę wcześniej spuścić kurek. Major zaczął liczyć:
 — Raz — dwa — trzy!
 Padły strzały.
 — Panie Boże! — zawołał jednocześnie pułkownik i odstąpił o kilka kroków.
 Pistolet upadł na ziemię. Lewą ręką uchwycił się za prawą.
 — Ugodzony? — zapytał sekundant.
 — Tak, w rękę, — jęknął pułkownik.
 Lekarz podszedł i zaczął badać ranę. Potrząsnął głową i spojrzał na Roberta.
 — Zmiażdżona, całkowicie zmiażdżona, — oświadczył, nożycami prując rękaw do łokcia. — Kula