Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 70.djvu/25

—   1969   —

 — Widzisz, moja droga Różyczko, to był pocałunek.
 Odzyskała swobodę. Zapytała kokieteryjnie:
 — Nie tak, jak się całuje ciotkę?
 — Starą!
 — Z długim nosem!
 — I z wielu pigmentami!
 Roześmieli się oboje, serdecznie ubawieni plastycznym obrazem starej ciotki.
 — Teraz odchodzę — rzekła, jak gdyby się usprawiedliwiając.
 — O, jaka szkoda, — ubolewał, jakgdyby miał prawo żądać jej dłuższej obecności.
 — Tak być musi. Dowidzenia, drogi Robercie!
 — Dowidzenia, moja droga Różyczko! Spróbuję trochę się przespać i na pewno będę o tobie śnił.
 — A opowiesz mi sen?
 — Chętnie! — —
 Kiedy się rozstali, stanął pod drzwiami i, rękę trzymając na sercu, mówił:
 — O, jakże kocham, jakże ją kocham!
 A ona stała za drzwiami swego pokoju i szeptała:
 — Co to było? Co ja uczyniłam! O mój Boże, tego nie mogę powiedzieć mamie, nie, nigdy, nigdy!
 Szła po swoim pokoju, dopóki wreszcie nie zapukano i dopóki nie musiała wpuścić służącej. Dziewczyna zdziwiła się wielce, że panienka już nie śpi. Zdumienie jej nie miało granic, skoro, wszedł-