Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 71.djvu/16

—   1988   —

 Teraz ukazał się głęboki otwór, w którym stała szkatułka. Skoro podniesiono pokrywę, krzyk zachwytu wyrwał się z ich ust.
 — Boże wielki, takiej wspaniałości, takich skarbów nigdym w życiu nie widział!
 Miał słuszność, gdyż w świetle ogarka brylanty jarzyły się wspaniałym ogniem barw. Szkatułka zdawała się promieniować wymarzonymi kolorami.
 — To posiada wartość wielu milionów! — zawołał drżącym głosem. — Gdybyż to wszystko do mnie należało!
 — Takiego bogactwa doprawdy nie spodziewałem się! — wyznał Platen. — Łatwo zrozumieć, jak uczciwy człowiek mógł zostać złodziejem. Czy to robota meksykańska?
 — Pewnie! — odpowiedział Robert. — Spójrz!
 — Drogi Helmerze, twoje podejrzenie było słuszne. Mój wujek mógł zarobić pojedyńczy pierścień, lub kolję, ale takiego skarbu nie mógł posiąść drogą uczciwą.
 Szperając w szkatułce, natrafił Robert na dnie na coś białego. Były to dwa listy. Otworzył jeden i spojrzał na podpis.
 — Benito Jaurez! — zawołał. — To list najwyższego sędziego!
 — A więc nie ma złudzeń — odezwał się Platen. — Proszę cię, odczytaj ten list!
 — Czy rozumiesz po hiszpańsku?
 — Nie.
 — A więc przetłumaczę ci.