Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 71.djvu/21

—   1993   —

schwytać go, walka nie uszłaby uwagi bankiera. A więc należało raczej poniechać korsarza.
 Bankier zamknął za sobą furtkę i wrócił do pawilonu. Bawił tam dłuższy czas.
 Wkońcu wyszedł z domku, zamknął drzwi i opuścił ogród. Chciał udać, że wraca z dworca. Robert przeskoczył przez mur i poszedł za nim. Bankier minął kilka ulic i zatrzymał się przed trzeciorzędnym zajazdem, którego okna troskliwie obejrzał
 Czy tu nie mieszkał przypadkiem Landola? W jakim bowiem celu Walner przyglądałby się oknom! Robert przeczekał, dopóki Walner się nie oddalił, i wszedł do zajazdu, gdzie jeszcze było dość gości. Kazał sobie podać szklankę piwa i zapytał gospodarza, gdy ten przyniósł napój:
 — Czy ma pan dzisiaj dużo gości?
 — Nie; tylko dwie panie.
 — Jednego pana?
 — Kwadrans temu był jeszcze, ale niespodzianie zdecydował się wyjechać.
 — Koleją?
 — Nie.
 Robert kazał sobie opisać tego gościa i doszedł do przekonania, że to był Landola. Zapłacił, wypił piwo i natychmiast udał się do policji.
 — Jestem porucznik Helmer z Zalesia — oświadczył. — Wiadomo panom, że ścigają pewnego jegomościa nazwiskiem Shawa — kapitana amerykańskiej armii?