Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 71.djvu/23

—   1995   —

Helmer, porucznik! Czy nie znsz przypadkiem tego pana?
 Platen był oszołomiony. Czyżby Robert tak szybko powziął decyzję?
 — Znam go nawet bardzo dobrze; to mój najlepszy przyjaciel.
 — Ach! Skądże pochodzi?
 — Z Zalesia.
 Platen spojrzał badawczo na wujka i dostrzegł trwogę w jego drżących rysach. Ale bankier zebrał siły i rzekł opanowanym tonem:
 — Jestem ciekaw, czego chce. Wstajesz? Mam nadzieję, że zostaniesz; będzie ci przyjemnie powitać kolegę i przyjaciela. — Prosić!
 Służący oddalił się i wpuścił Roberta.
 — Pan bankier Walner? — zapytał.
 — To ja, panie poruczniku, — odparł zagadnięty.
 Robert miał minę poważną. Zasępił się nieco, skoro zobaczył przyjaciela.
 — Ach, drogi Platenie, i ty tutaj? — zapytał. — Dzień dobry, mój drogi.
 — Dzień dobry — odparł Platen. Przypuszczam, że chcesz w cztery oczy rozmówić się z wujkiem, więc nie będę przeszkadzać. Ale proszę cię, abyś odwiedził mnie następnie w moim pokoju.
 — Chętnie, o ile mi pan Walner pozwoli.
 — Nie potrzebuje pan mego pozwolenia — odparł bankier. I zwracając się do Platena, dodał: — Zresztą, nie pojmuję, dlaczego odchodzisz. Pan porucznik przyszedł zapewne, aby mnie prosić o po-