Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 71.djvu/9

—   1981   —

 — Tak stwierdził Platen beztrosko. — Wisi bowiem w tym gabinecie stary zegar. Wuj zdjął go właśnie. Za zegarem zobaczyłem skrytkę, zamkniętą na żelazne drzwiczki. W tej skrytce, zdwało się, leżało wiele cennych rzeczy. Zdążyłem tylko zauważyć szkatułkę, z której zwisał jakiś klejnot.
 — Jak dawno to było?
 — Prawie trzy lata.
 — Od tego czasu przeniósł zapewne klejnoty gdzie indziej, łatwo się tego domyśleć — rzekł Robert, usiłując sobie nadać pozory obojętności. Podejrzewał jednak, iż te klejnoty mogą pozostawać w jakimś związku z przeznaczonymi dlań skarbami meksykańskimi, które w tajemniczy sposób zniknęły.
 Platen nie spostrzegł niezwykłego zainteresowania Roberta i odpowiedział ze śmiechem:
 — O nie. Widocznie nie ma drugiej skrytki, gdyż musiałem mu przyrzec, że dochowam sekretu. To uroczyste zapewnienie dałem dla żartu. Nie sądzę, abym je łamał, opowiadając ci o tym, bo potrafisz dochować tajemnicy tak pewnie, jak ja.
 — A gdybym chciał zostać włamywaczem?
 — Nie, nie wierzę.
 — Przynajmniej, aby obejrzeć klejnoty.
 — Poco? Naco ci się to może przydać?
 — Bardzo, albo wcale nie, zależnie od okoliczności. Nie zdajesz sobie nawet sprawy, jaką wagę posiada dla mnie ta wiadomość.
 — Zdumiewasz mnie! — zawołał Platen. — Co cię to obchodzi, czy wuj mój ma klejnoty, czy nie?