Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/10

—   2010   —

 — Tego już za wiele! — zawołał! — Masz! Masz!
 Zamierzył się, ale nieznajomy z błyskawiczną szybkością wyrwał mu laskę z ręki i cisnął wysoko ponad korony drzew. Potem uchwycił małego człowieczka za biodra, podniósł i tak nim potrząsnął, że nieszczęsny stracił słuch i wzrok. Wówczas nieznajomy posadził go ostrożnie na ziemi.
 — Tak, mój karzełku, — rzekł. — To za zbója. A teraz stąd żywo, dokąd cię nogi poniosą! A jeśli za minutę cię schwytam, wycisnę ci całą wiedzę z ciała.
 Weterynarz ciężko odetchnął, Chciał coś powiedzieć, oczy mu zabłysły z wściekłością, ale rozmyślił się widać, bo odwrócił i w chwilę potem zniknął między drzewami.
 Sępi Dziób zatrzymał się nagle, przeskoczył przez rów i schronił się za gęstym krzewem.
 Usłyszał bowiem szmer, który ucho jego doskonale znało. Istotnie, po chwili wyszedł powolnym krokiem z gąszczu leśnego wspaniały rogacz.
 — Kozioł! — szepnął. — A jaki okaz! Do pioruna, co za szczęście, że naładowałem swoje stare żelazo.
 Padł wystrzał i zwierzę runęło na ziemię.
 — Halloo! — zawołał głośno strzelec. — To dopiero był wystrzał. Teraz do niego!
 Wyskoczył z za krzewu do zwierzęcia, odrzucił wór płócienny i wór skórzany, wyciągnął nóż i począł patroszyć zwierzynę, zgodnie z zaleceniami sztuki myśliwskiej.