Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/11

—   2011   —

 Naraz usłyszał szybkie kroki.
 — Niech piorun trzaśnie — krzyknął przybysz — Co też wpadło temu przeklętemu drabowi do głowy!
 Teraz dopiero Sępi Dziób odwrócił głowę.
 — Co mnie opadło? Wszak pan widzi.
 — Tak, widzę. Zastrzelił kozła!
 — No, czy miałem przepuścić taką piękną zwierzynę?
 — Drabie, czyś oszalał?
 — Oszalał? Ba! Pffttf!
 — Do stu par beczek furgonów batalionów! Co tego opada? Czy uważa mnie pan za holenderską spluwaczkę?
 — Czy nie wie, że strzelanie do dziczy jest przestępstwem?
 Sępi Dziób tak szeroko otworzył usta, że pokazał trzydzieści dwa wspaniałe zęby.
 — Do pioruna! O tem, Bóg jeden wie, nie pomyślałem nawet.
 — Tak, wierzę. Tacy hultaje dopiero w dybach myślą o karze. Kim jest?
 — Ja? Hm! Kimże pan jest?
 — Jestem Ludwik Starzyński.
 Twarz Amerykanina błysnęła wesoło.
 — A cóż mnie to obchodzi?
 — Bardzo nawet. Służę u pana nadleśniczego.
 — Nie nosi munduru leśniczego.
 — Ponieważ jestem służącym pana podporucznika Helmera.
 — A mimo to służy pan u nadleśniczego? Jakże to być może? Czy służy pan dwóm panom?