Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/14

—   2014   —

weterynarz. — Oto moje ręce, ale żądam zadośćuczynienia.
 — To nie moja rzecz — oświadczył Ludwik. — Spełniłem powinność; resztę zbada sam pan nadleśniczy.
 Związał prawą ręką Sępiego Dzioba z lewą lekarza. Poczem rzekł:
 — A więc basta. Ale kozła nie będę sam taszczył. To rzecz wasza.
 — Mam już swój ciężar do dźwigania — oświadczył Sępi Dziób.
 — A co tam jest w worku?
 — Pięć zająców.
 — Zające? Do pioruna, skądże się wzięły?
 — Lekarz zastawił wczoraj sidła; dziś przed świtem przybyliśmy je zbadać. Znaleźliśmy pięć kotów.
 — Ale to kłamstwo, zwyczajne, ordynarne kłamstwo! — zawołał mały człowieczek. — On sam schwytał zające!
 — To się zobaczy — oświadczył Ludwik, nachylając się, aby powiązać nogi kozła.
 — Święty Ignacy! — lamentował lekarz. — Teraz ja, najnieszczęśliwszy pod słońcem, muszę taszczyć takie ciężkie zwierzę.
 — Ten kozioł jest znacznie lżejszy, niż zbrodnie, które dźwigasz na sumieniu — rzekł Sępi Dziób.
 — Człowieku, łotrze, otruję cię, skoro odzyskam wolność.
 Tymczasem nadleśniczy siedział w swoim gabinecie; niedawno wstał i pił kawę. Nie był w dobrym