Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/15

—   2015   —

humorze. Dlaczego, nie mógłby sam określić. Przecież dopiero przed paroma dniami przybył list Zorskiego z nad Rio Sabinas i wywołał nieopisaną radość.
 Rozległy się na korytarzu szybkie kroki. Ludwik wszedł i stanął w drzwiach w tragicznej postawie, oczekując zapytania kapitana.
 — Z czym przychodzisz? — zapytał nadleśniczy mrukliwie.
 — Z kłusownikami! — brzmiała krótsza jeszcze odpowiedź.
 Stary podniósł się szybko.
 — Kłusownicy? — zapytał. — Czy dobrze słyszę?
 — Według rozkazu, panie kapitanie. Dwóch kłusowników.
 — Święty Hubercie, nareszcie dwóch! — rzekł stary. — Oto woda na mój młyn. Gdzie ich masz?
 — Na dole, w szopie. Siedzą spętani pod strażą dwóch ludzi.
 — Kto ich schwytał?
 — Ja sam.
 — Ty sam? Ach! Gdzie?
 — Na trakcie.
 — Opowiadaj!
 Ludwik więc począł opowiadać całe zdarzenie dokładnie.
 — Kimże jest ten szubrawiec, ten kłusownik.
 — To nasz weterynarz — oznajmił Ludwik.
 — Nasz wete... — słowo uwięzło mu w gardle.
 — rynarz! dokończył Ludwik z naciskiem.