Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/16

—   2016   —

 — Drabie, może zalałeś sobie czub? Nasz weterynarz miałby być kłusownikiem? To niemożliwe! To fałsz wierutny.
 — To prawda, panie kapitanie. Siedzi na dole w szopie.
 — No, to niech się Bóg nad nim zlituje! Czy sprowadziłeś kozła?
 —Tak. Musiał go lekarz sam taszczyć.
 — Bardzo słusznie. Chciałbym, aby mu kozioł przyrósł do gardła. A jak tam z zającami?
 — Też są. Handlarz ma je w torbie.
 — Dobrze, dobrze; zaraz ich przesłucham.
 Ludwik oddalił się śpiesznie. Kiedy wyszedł na dwór, jeden z chłopców wyprowadził osiodłanego wierzchowca ze stajni, gdyż kapitan wybierał się w podróż.
 — Pozostaw to chwilowo i pomóż mi zebrać ludzi — rzekł Ludwik. — Pan kapitan odbędzie sąd.
 — Nad kłusownikami?
 — Tak. Wszyscy ludzie mają się stawić w kancelarii.
 — Dobrze, dobrze; biegnę już.
 Ludwik stał przy drzwiach szopy. Zauważywszy znak swego pana, otworzył wrota i wypuścił obu grzeszników.
 — Stój, doktorze, — rzekł. — Pan ma taszczyć kozła.
 — Nawet teraz?
 — Oczywista. Jest to korpus defektus; korpusami również zające.
 — Ale ja jestem niewinny!