Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/17

—   2017   —

 — Powiedz to pan samemu panu kapitanowi. Lepiej ode mnie zna się na kryminale.
 — Oto oni, panie kapitanie! — meldował. — Czy mam zdjąć kozła z doktora?
 Stary kapitan siedział z miną godną hiszpańskiego Wielkiego Inkwizytora.
 — Nie — odpowiedział. — Niech ten szubrawiec sam go złoży.
 — Przecież spętany.
 — Uwolnij ich od więzów. Słyszałem, że przestępców nie krępuje się podczas przesłuchania. Musimy przestrzegać prawideł procedury karnej.
 — Panie kapitanie! — zawołał lekarz. — Spotkała mnie straszliwa niesprawiedliwość. Ja miałbym zastrzelić tego kozła, a przecież...
 — Spokojnie — mruknął leśniczy. — Tu tylko ja mam prawo mówić.
 Człeczyna zamilkł. Kapitan zwrócił się do Sępiego Dzioba:
 — Znam tamtego. Ale ty kim jesteś, hę?
 — Jestem zwierzyniarzem oświadczył zapytany.
 — Twoje nazwisko?
 — Henrico Landola?
 Nadleśniczy zerwał się z krzesła.
 — Henrico Landola? Do pioruna! Jakiej narodowości?
 — Hiszpan — odrzekł traper.
 Kapitan wpił w niego nieruchome spojrzenie.
 — Człowieku, łotrze, drabie, oszuście! Od jak dawna jesteś handlarzem?