Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/21

—   2021   —

 — Dzieńdobry, drogi Alimpo. Już na nogach, tak wcześnie?
 — Tak; kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje, Tak mawia moja Elwira. Jakże można spać, skoro się wie, że pan przyjedzie.
 — A więc Ludwik doniósł o moim przyjeździe?
 — Tak; przybył tu onegdaj.
 — Gdzie państwo?
 — W bawialni.
 Zdjąwszy palto i kapelusz, Robert wszedł do pokoju. Tam zastał don Manuela. Rosetę, panią Zorską z córką i Amy Lindsey. Powitana go serdecznie.
 Przybyłem tylko na kilka godzin, aby się pożegnać na dłuższy czas, — rzekł Robert ściskając ręce. — Dziś, najpóźniej jutro wyjeżdżam.
 — Żal nam się z panem rozstawać rzekła Roseta. — W sprawie służbowej?
 — Tak. Niech pani zgadnie, dokąd! To długa podróż — do kraju, skąd dopiero przed kilkoma dniami otrzymaliśmy tak szczęśliwe wieści.
 — Szczęśliwe wieści?... Mój Boże, czy się domyślam! Pan mówi o Meksyku?
 Skinął potakująco
 W tej chwili jakiś jeździec w pełnym galopie wjechał przez bramę, ściągając na siebie powszechną uwagę. Był to Sępi Dziób.
 Zeskoczył z konia i wszedł po schodach górę, z workiem na grzbiecie. Tu zabiegł mu drogę Alimpo.