Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/23

—   2023   —

 — U państwa w bawialni.
 — Do licha niebezpieczna sprawa. Muszę natychmiast pójść, zanim się co złego zdarzy.
 Nie minęły dwa pacierze, gdy otworzył drzwi i wszedł do pokoju. Ujrzeć zbiega i wpaść nań to było dziełem jednego mgnienia.
 — Łotrze, mam cię znowu! — zawołał nie witając się z nikim. —
 — Cóż się stało, drogi kapitanie? — zapytał hrabia. — Cóż to za człowiek?
 — To łotr, o, to największy zbrodniarz, jaki istnieje pod słońcem. Otruł przeszło dwieście osób.
 Obejrzano go ze zdziwieniem.
 — Tak, oglądajcie mnie! — rzekł łapiąc oddech. — Wypatrzcie oczy i nie wierzcie, ale to prawda najszczersza. Ludwik go schwytał, atoli zdołał umknąć, kiedy go sądziłem. Nazywa się Henrico Landola.
 — Henrico Landola? — zapytał Robert — Korsarz? O, nie, to nie on! Znam go.
 — Ach, ba! Sam przyznał.
 Amerykanin obejrzał tymczasem obecnych.
 — Że się nazywa Landola? To niemożliwe.
 — Zapytał go osobiście!
 Amerykanin obejrzał tymczasem obecnych.
 — Jakże się to zgadza? Czy podał się pan za niejakiego Ladolę? Czy zna pan tego człowieka? — zapytał Robert.
 — Słyszałem o nim.
 — Ale skądże panu wypadło na myśl podszywać się pod niego.