Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/24

—   2024   —

 Amerykanin wzruszył ramionami.
 — Żart — odpowiedział krótko.
 — Ach, ten żart mógł pana drogo kosztować. Landola nie cieszy się tutaj przyjaźnią.
 — Wiem o tym.
 — Ależ to on! — twierdził kapitan. — Ten szubrawiec ma jeszcze w worku pięć moich zająców, które złowił weterynarz.
 — Wyraża się pan zagadkowo — rzekł, potrząsając głową, don Manuel, a zwróciwszy się do Sępiego Dzioba, zapytał: — Skąd pan właściwie przybywa?
 — Przybywam od lorda Lindseya — odpowiedział trapper.
 — A więc z Meksyku? — zapytała Roseta niecierpliwe.
 — Tak; bezpośrednio. Nie widziałem jeszcze pani, ale, sądząc z opisu, jest pani Rosetą Zorską, czyli Rosetą de Rodriganda?
 — Tak; jestem nią.
 — W takim razie mam coś dla pani — wyciągnął z torby list. — Od sir Henry Lindseya — dodał. — Byłem w Meksyku jego przewodnikiem i towarzyszem. Przeżywaliśmy bardzo wiele i jestem gotów wszystko pani opowiedzieć.
 — Co za przypadek, co za szczęście! Czy ma pan co jeszcze dla nas?
 — Nie. Reszta to rzeczy, które do mnie należą.
 — A więc witamy pana! Czy mam odczytać list, drogi ojcze?