Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/28

—   2028   —

 — Pfff! — rzucił Sępi Dziób pocisk silny w ogień kominka, że aż syknął.
 — Jestem Skonzem — rzekł potem — to znaczy, że znam wszystke drogi w wielkim Meksyku.
 — Do pioruna! — zaklął kapitan. — Nie znać tego po panu.
 — Czy mam głupią minę?
 — Bardzo głupią.
 — Pfff! — sok tytoniowy wraz z prymką trafił kapitana w pierś. Ten cofnął się, zaklął i podszedł o krok do Amerykanina:
 — Szubrawcze, jak śmiesz znieważać wielkoksiążęcego nadleśniczego i kapitana? Czy mniemasz, że inni ludzie nie potrafią pluć? — Rzekłszy to, plunął w czoło Jankesowi.
 Sępi Dziób otarł z twarzy nieoczekiwany nabytek i odezwał się wprawdzie spokojnie, ale z lekką naganą w głosie:
 — Początkujący... Jak śmie nazwać amerykańskiego scouta głupcem? Czy mniewa, że tutejszy nadleśniczy jest mądrzejszy, niż dobry myśliwy z prerii? A może myśli, że kapitanowi równać się ze scoutem? Jeśli mnie sądzi według ubrania, które teraz noszę, to się bardzo pomylił.
 — Piekło, to ci dopiero człowiek uprzejmy! Ten łotr rzuca śliną jak diabeł otrębami w młynie. No, teraz będę trzymał język za zębami. Zobaczymy, co dalej nastąpi.