Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/7

—   2007   —

śnieg, naskutek czego człowieczek spostrzegł obecność nieznajomego dopiero po głośnym wezwaniu:
 — Good morning, sir, zawołał ów i w łamanej polszczyźnie dodał: — Dokąd prowadzi ta droga, przyjacielu?
 Wezwany odwrócił się szybko, ale, obejrzawszy nieznajomego, cofnął się w przerażeniu. Był bowiem pewny, że ma przed sobą raczej włóczęgę, aniżeli statecznego obywatela.
 — No, czemu pan nie odpowiada? — zapytał nieznajomy.
 To pytanie wróciło człowieczkowi przytomność. Zdał sobie sprawę, że takim drabem lepiej postępować grzecznie.
 — Dzieńdobry! — odpowiedział. — Ta droga prowadzi do Zalesia.
 — Czy zna pan tę miejscowość?
 — Tak.
 — A może pan tam mieszka?
 — Nie.
 — Kimże jest pan właściwie?
 — Weterynarzem.
 — Weterynarzem? Hm! Piękne rzemiosło. Bydło łatwiej leczyć, niż ludzką hołotę. A więc ma pan jakieś zajęcie w Zalesiu.
 — Tak; wezwano mnie do chorej krowy.
 — Zastrzel ją pan, a będzie uleczona; pan zaś pozbędziesz się kłopotu.
 Mały weterynarz lękliwie obejrzał towarzysza.
 — Co też pan mówi? Zastrzelić krowę!
 — Pah, ja zastrzeliłem już niejedną setkę krów.