Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/8

—   2008   —

 Mały skrzywił się niedowierzająco.
 — No, no, niech się pan tak nie przechwala:
 Nieznajomy, zamiast odpowiedzieć, trysnął promieniem tłustego, ciemnego soku tytuniowego — pffttf — tak blisko twarzy weterynarza, że ten skoczył na bok.
 — Niech piorun trzaśnie! Niech się pan ma na baczności. Uważaj pan, gdzie plujesz!
 — Wiem bardzo dokładnie — zapewniał ze spokojem dziwak.
 Mały obejrzał go uważnie od stóp do głów.
 — Żuje pan tytoń? — zapytał. — Czemu pan raczej nie pali, lub wącha?
 — Do palenia nie mam smaku, a za bardzo sobie nos swój cenię, aby wąchać tabakę.
 — Znać po nim, że darzy go pan miłością. Ale żucie tytoniu jest bardzo niezdrowe.
 — Tak pan uważa? — zapytał nieznajomy z zastanowieniem. — No, pan jako weterynarz musi się na tem znać. A więc dziś zamierzasz pan zbadać krowę?
 — Tak.
 — Czyja to własność?
 — Pani Helmer z folwarku niedaleko zamku.
 — Helmer? Hm. Czy ta pani jest wdową?
 — Nie. Ale mąż jej zginął przed laty. Niedawno jednak dostała o nim wiadomości z Meksyku.
 — Hm. W Zalesiu jest zamek?
 — Tak. Należy do pana kapitana nadleśniczego Rodowskiego. Czemu się pan pyta?