Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 73.djvu/1

—   2029   —

 — Postąpi pan właściwie — odparł Sępi Dziób uprzejmie. I zwracając się do innych, ciągnął: — A więc jestem takim scoutem. Pewnego pięknego dnia znalazłem się w El Refugio i zostałem przyjęty przez niejakiego Anglika, który chciał wyjechać w górę Rio Grande del Norte.
 — Ach, mój ojciec? — zapytała miss Amy.
 Posłał mu do El Paso del Norte i tam spotkałem pewnego człowieka rodem z Zalesia.
 — Jak się nazywał?
 — Mały André. Ma brata w Zalesiu.
 — Nie ma tu nikogo nazwiskiem André.
 — André jest imieniem, a nie nazwiskiem, i znaczy tyle, co Andreas.
 Słysząc to, Ludwik, który podczas rozmowy wszedł pocichu, aby pomóc w krępowanu zbiega, nastawił ucha.
 — Andreas? Do pioruna! Mam przecież brata imieniem Andreas. Poszedł w daleki świat i zginął jak kamień w wodzie.
 — Czym był?
 — Browarnikiem.
 — Dobrze; zgadza się. Jak się pan nazywa?
 — Ludwik Starzyński.
 — A mały André nazywa się właściwie Andreas Starzyński.
 Ludwik złożył dłonie.
 — Czy to być może? Czy to prawda? Mój brat? Naprawdę mój brat?