Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 73.djvu/10

—   2038   —

jego prawe ramię. Z rękawa sterczała rękawiczka glacé, po której znać było, że nie okrywa żywej ręki. Był to dawny podporucznik huzarów gwardii Ravenow, który przed czterema miesiącami stracił w pojedynku prawą rękę.
 Obejrzał trappera napół zdumionym, napół rozweselonym wzrokiem.
 — Do pioruna, co za straszydło przyprowadziłes? — zapytał z uśmiechem komisarza.
 — Żywa zagadka, której rozwiązanie wnet nastąpi — odpowiedział zapytany, po czym zwrócił się do trappera:
 — Kim właściwie jesteście?
 Myśliwy wzruszył ramionami.
 — Przede wszystkim muszę wiedzieć, czy jest pan człowiekiem, któremu mogę udzielić informacyj.
 — Niech piorun trzaśnie! Czy nie słyszał, że jestem komisarzem?
 — Tak; ale nie wierzę.
 — To wesołe. Czemu wątpi?
 — Ponieważ myślę, że komisarzem może być tylko człowiek, który potrafi uprzejmie rozmawiać ludźmi.
 — Tak? A zatem jestem nieuprzejmy?
 — Hm! Chcę tylko zwrócić uwagę, że jestem przyzwyczajony traktować ludzi tak, jak mnie traktują. Odtąd będę tak do pana mówił, jak pan do mnie A więc niech wybiera między wy, a pan.
 — Przeklęty chłystek! — rzekł. — Co to za puzon? Zapewne muzykus uliczny.
 Komisarz odpowiedział z uśmiechem: