Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 73.djvu/11

—   2039   —

 — A więc artysta! Uszanuje to stanowisko i chwilowo będę się posługiwał szanownym pan. — I, zwracając się do trappera: — Mam honor przedstawić się panu, jako komisarz policji, Ravenow.
 — Dziękuję — odpowiedział chłodno Sępi Dziób.
 — A pan, mój panie? — zapytał komisarz.
 — Zanim odpowiem, muszę wiedzieć, kim jesz ten drugi pan.
 — Ach, jest pan piekielnie ciekawy! Ten pan jest moim bratem. Porucznik rezerwy Ravenow.
 — Nie pracuje w policji?
 — Nie.
 — Muszę prosić, aby wyszedł.
 — Niech piorun trzaśnie! — zawoał porucznik, zrywając się z krzesła. — Ile zuchwałości tkwi w takim człowieku!
 Porucznik chrząknął i zawołał:
 — Zamknij go i każ wychłostać!
 Trapper podszedł doń i zagroził, podnosząc prawą rękę jak do uderzenia.
 — Powiedz jeszcze słówko, chłystku, a dostaniesz w gębę, że ci się nos wyda balonem! Jeśli przypuszczasz, że możesz tu rozkazywać, bo jesteś oficerem i bratem człowieka, który pragnie mnie wysłuchać, to mylisz się bardzo. Nie pozwolę się nastraszyć, zrozumiano?
 — Co znowu! Mam nadzieję, że tego bezwstyd...
 — Stój! — przerwał komisarz. — Ani słowa więcej, jeśli nie chcesz się zapoznać z pięściami takiego — no... tego człowieka! To prawda; nie mogę