Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 73.djvu/12

—   2040   —

go wysłuchać w twojej obecnści. Proszę cię więc zatem, abyś na kilka minut wyszedł. Załatwię się z nim szybko.
 — Ach! Mam ustąpić przed tym człowiekiem? — zapytał gniewnie porucznik.
 Komisarz wzruszył ramionami.
 — Obowiązek służbowy — rzekł.
 — Więc nie powinieneś się dziwić, jeśli zupełnie, a nie tylko chwilowo, cię pożegnam. Nasza sprawa, sądzę, jest już wyczerpana?
 — Nie mogę nic więcej dodać.
 — Więc pozwól, że cię pożegnam!
 Nie czekając na odpowiedź, wyszedł z dumnie podniesioną gową. Ten butny arystokrata nie mógł zrozumieć, że musi ustąpić, z drogi włóczędze. Z właściwą sobie pychą dał to odczuć bratu, gniewnie opuszczając biuro.
 Komisarz zdołał się pohamować.
 — Strzelba pana! — rozkazał.
 Traper wyciągnął strzelbę z futerału i podał komisarzowi:
 — Oto ona.
 — Pozwolenie na broń!
 — Służę!
 Sępi Dziób wyciągnął z kieszeni dokument i podał urzędnikowi. Był wystawiony na posiadacza, a zatem nie wspominał nazwiska Sępiego Dzioba.
 — Otwórz pan torbę! — rozkazał komisarz policjantowi.
 Policjant wyciągnął z torby przede wszystkim sakiewkę, która wydawała się bardzo ciężka. Skoro