Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 73.djvu/13

—   2041   —

ją otworzył, okazało się, że pełno w niej złotych monet.
 — Skąd pan wziął te pieniądze? — zapytał urzędnik.
 — Zarobiłem — odpowiedział zwięźle myśliwy.
 — Czym? Muszę wiedzieć, gdyż tyle złota nie bardzo licuje z wyglądem pana.
 — Czy mój wygląd ma być również złoty?
 — Nie strój pan żartów. Może pan drogo zapłacić! Co jeszcze jest w tym worku?
 — Tu? Dwa rewolwery — rzekł policjant.
 — Ach! Znów broń!
 — Tak. A tu wielki nóż.
 — Pokazać!
 Komisarz zbadał nóż, następnie rzekł:
 — Co to za plamy na klindze? Czy krew?
 — Ludzka krew.
 — Niech piotun trzaśnie! Zabił pan człowieka?
 — Tak. Wielu.
 — Gdzie?
 — W rozmaitych miejscach.
 — Kim byli?
 — Nie zwracałem na to uwagi. Ostatni był oficerem.
 Ravenow obejrzał go, jak straszydło.
 — Człowieku! — zawołał. — Ośmiela się pan wyznać tak spokojnie? Każę pana zakuć w kajdany! Posterunkowy, szukać dalej!
 Policjant wyciągnął rozmaite części garderoby, wyrobione z najlepszych materiałów, upiększone złotymi i srebrnymi sznurami, albo galonami.