Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 73.djvu/19

—   2047   —

 Wrócił i wszedł na pierwsze piętro. W prawej sieni jakieś drzwi stały otworem. Widać było dobrze urządzony przedpokój, który prowadził do przedniego pokoju. Następnie drzwi wskazywały na sypialnię.
 — Czy ten pokój panu odpowiada? — zapytał kelner, pewny, że gość się cofnie.
 — Hm, coprawda jeszcze nie pierwszorzędny, ale nienajgorszy.
 Złość brała kelnera.
 — Jaśnie oświecony hrabia mieszkał tu dwa dni.
 — To mnie dziwi. Taki hrabia zwykle ma duże wymagania.
 — Ale pan chyba nie?
 — Czemu nie? Czy tytuł wyróżnia człowieka? Czy pan naprzykład jest mniejszym orangutannem, niż taki hrabia? Zatrzymuję to mieszkanie.
 Kelner hciał sobie z gościa zakpić. Teraz się przeląkł. Cóż bowiem, jeśli ten jegomość istotnie zostanie, a potem nie zapłaci? Takie umeblowanie, a taki człowiek, który — zda się — wyszedł z rupieciarni prababki!
 — Mieszkanie kosztuje osiem talarów dziennie! — zawołał szybko.
 — Cóż z tego?
 — Bez usługi.
 — Mnie to obchodzi.
 Ukazała się dziewczyna, która dotychczas sprzątała w sypialni, ta sama kelnerka, znajoma Roberta, która pomogła porucznikowi ukryć kapitana