Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 73.djvu/20

—   2048   —

Landolę. Słyszała rozmowę kelnera z gościem i była ciekawa widoku człowieka, z którego kelner tak sobie dworował.
 — Pański dowód? — zapytał kelner.
 — Do piorunów! Tak panu pilno? — krzyknął Sępi Dziób.
 Zapytany wzruszył ramionami.
 — Policja zakazała wam wynajmowania pokojów, zanim się dowiemy, kim jest gość.
 — A więc dom wasz jest zwyczajną knajpą, w której nie ma księgi obcokrajowców?
 Ton jego zdania wywarł wrażenie.
 — Może pan dostać księgę.
 — Przynieś ją pan! Ale powiedz mi uprzednio, czy znasz niejakiego porucznika huzarów Roberta Helmara.
 — Nie.
 — A więc jeszcze nie przyjechał?
 — Nic o nim nie wiem.
 Wówczas odezwała się dziewczyna:
 — Ja znam pana porucznika.
 — Ach! Czy już tu mieszkał? — zapytał traper.
 — Nie. Znam go, ponieważ pochodzę z okolicy Zalesia.
 Przybywam stamtąd. Spotkałem porucznika u hrabiego de Rodriganda i umówiliśmy się tutaj na dzisiaj.
 — W takim razie na pewno przybędzie — odpowiedziała dziewczyna. — Czy zamówi pan także dla niego pokój?
 — Nie wspominał mi o tym. Ale, — rzekł, zwra-