Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 73.djvu/28

—   2056   —

 — Jakto, Wasza Królewska Mość jeszcze tutaj? — zapytał z ukłonem, zwracając się do starszego pana.
 — Wasza Królewska Mość! — krzyknął Sępi Dziób. — All devils!
 Minister obejrzał go niemal z lękiem. Ale nazwany Królewską Mością skinął przyjaźnie.
 — Nie powinien się pan przerażać.
 — Ani mi się śni, — huknął trapper — ale jeśli ten master nazywa pana Królewską Mością, to jest pan chyba królem?
 — Tak. Jestem nim.
 — Niech piorun trzaśnie! Co ze mnie za osioł! Ale któżby mógł pomyśleć. Ten stary, dzielny pan schodzi tak cichutko i spokojnie po schodach, pyta o to i owo, i okazuje się, że jest królem we własnej osobie! No, Sępi Dziobie, za jakiego głupca będzie cię ten król uważał!
 — Sępi Dziobie? Któż to znowu? — zapytał król..
 — To ja sam. W prerii każdy ma swoje przezwisko. Hultaj jakiś nadał mi przezwisko od mego nosa. Ale, Wasza Królewska Mości, któż to jest ten pan?
 — To minister, do którego panu tak pilno.
 Yankes otworzył usta szeroko i odstąpił o krok.
 — Co? No, inaczej go sobie wyobrażałem!
 — Mianowicie, jak?