Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 73.djvu/3

—   2031   —

ka i jej córka stały w oknie i spoglądały markotnie na podwórze. Jedynie stary nadleśniczy nie mógł stłumić swego zmartwienia i ścisnąwszy pięści, zawołał:
 — Do stu par beczek! Bodajbym raz jeszcze był młody. Pojechałbym tam i przetrząsnął cały Meksyk.
 — Ja mam jeszcze młode kości, drogi ojcze chrzestny, — rzekł Robert.
 — To prawda, mój chłopcze, — odparł stary. — Ale gdzie tobie do Meksyku?
 Wówczas Roseta odwróciła się do nich i powiedziała:
 — Ach, istotnie! Masz właśnie jechać do Meksyku, do prezydenta Juareza.
 — Tak — odezwał się. — Polecono mi ważną misję, ale mam nadzieję, że ta misja zostawi mi dosyć wolnego czasu na poszukiwanie naszych zaginionych.
 Trapper wpił spojrzenie w młodego porucznika.
 — Pan? Pan chce jechać do Meksyku? Młody człowieku, zostań pan lepiej w domu! Klimat tamtejszy nie służy takim paniczom. Hm, tam błąkają się w powietrzu kule.
 — Właśnie to mi się podoba.
 Sępi Dziób zauważył z uśmiechem, nieco złośliwie:
 — Ale taka kula łatwo może zabić.
 — Wiem o tym dobrze. Dokąd pan się uda, skoro załatwi pan swoje poselstwo?
 — Wrócę od Meksyku. Powiedziałem, co mia-