Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 73.djvu/5

—   2033   —

dosyć pieniędzy, aby zapłacić za surdut i krawat.
 — No, nie chciałem pana obrażać.
 — Nie radziłbym panu! A więc kiedy jedziemy?
 — Dziś wieczorem; ostatnim pociągiem.
 — Razem? Nie uchodzi; nie jestem do tego przyzwyczajony. Lubię doświadczać sił swoich. Wyznacz mi pan raczej miejsce, gdzie mamy się spotkać.
 Robert odszedł, aby poczynić przygotowania do podróży. W pół godziny później, zapukano do drzwi. Wszedł Rudawski.
 — Przychodzę tylko — rzekł — aby ci powiedzieć, że Amerykanin już teraz wyjeżdża.
 — Już? — zapytał zdumiony Robert.
 — Zpoczątku do Poznania, ale przed tym jeszcze do mnie. Mam jego broń. Przeklęty, głupi kawał! Ale łajdak ma język cięty.
 — To z wiezęnia guzik?
 — Właściwie powinienem go wsadzić; cóż, kiedy to grubianin. Lubię uprzejmość i przywykłym do subtelnych form towarzyskich. Do zobaczenia!
 — Do zobaczenia! — —
 Wychodząc, kapitan mruczał do siebie pod nosem:
 — Tak, dostał swoje, ale... do tysąca milionów furgonów beczek piorunów! Wcale dotychczas nie wiedziałem, że mam takie miękkie usposobienie. —