Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 74.djvu/14

—   2070   —

 — Tak. Jego Królweska Mość był łaskaw mnie wprowadzić do ministra.
 — Obłąkaniec!
 Naraz rozległo się u wejścia:
 — Obłąkaniec? Prawdę mówi!
 Wszyscy się odwrócili. Stał tam Robert, a za nim urzędnicy policji, którzy pośpieszli ostrzec ministra. Starszy wachmistrz wystąpił naprzód i rozkazał:
 — Natychmiast zdjąć kajdanki!
 Rozkazowi stało się bezzwłocznie zadość. Wówczas urzędnik zwrócił się do Sępiego Dzioba:
 — Panie, stała się panu wielka krywda. Właściwie winę ponoszą ci, którzy pana posądzili, mianowicie gospodarz i starszy kelner. Może ich pan pociągnąć do odpowiedzialności, przyczem zapewniamy panu nasze poparcie. Ale ja także z wyższego rozkazu proszę pana o wybaczenie i gotów jestem dać panu satysfakcję. Proszę, niech pan powie, jakiego zadośćuczynienia żądasz.
 Sępi Dziób rozejrzał się dokoła. Dziwny uśmiech przemknął po jego twarzy.
 — Dobrze — odpowiedział. — Muszę otrzymać satysfakję. Ten pan uznał mój puzon za maszynę piekelną. Żądam, aby przyjął go ode mnie w podarunku przechowywał jako pamiątkę tego ważnego dnia.
 Wszyscy się roześmieli. Wtórował nawet tak wspaniałomyślnie obdarowany wachmistrz.
 — Więcej pan nie żąda? — zapytał stary wachmistrz.