Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 74.djvu/2

—   2058   —

 Wszedł na górę i usiadł na krześle, stojącym w sieni.
 Nie minął kwadrans, a nadeszła policja. Przedsięwzięto środki ostrożności. Koło domu i naprzeciwko na trotuarze spacerowali napozór beztrosko tajni ajenci, nie spuszczając wzroku z okien i drzwi gospody. Obstąpiono sień i podwórze, a dorożka czekała za rogiem, aby zawieźć aresztowanego do komisariatu.
 Jeden z urzędników wszedł w towarzystwie dwóch kolegów na górę do podejrzanego gościa.
 — Czy nie wyszedł? — zapytał po cichu gospodarza.
 — Gdzie tam! Wcale się nie pokazywał — brzmiała odpowiedź.
 — Gdzie mieszka?
 — Numer pierwszy: tam.
 Urzędnik podszedł do oznaczonych drzwi. Starszy kelner wysunął się na czoło, party ciekawością, atoli gospodarz ostrzegł:
 — Nie odważ się pan iść za daleko!
 — Tak gorąco tam chyba nie będzie.
 — Co pan wie o temperaturze takiej maszyny, piekielnej, tym bardziej w kształcie puzonu!
 Urzędnik powtórnie zwrócił się do gospodarza:
 — Opowiadał pan, że ten człowiek rozmawiał z kelnerką? Sądzę, że najlepiej będzie, jeśli przede wszystkim wejdzie kelnerka.
 — Ale jeśli ją zastrzeli?
 — Ani mu to w głowie postanie! Prędzejby to