Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 74.djvu/22

—   2078   —

jest zdemaskowany. Postanowił więc sparaliżować zamiary przeciwnika ostrym wystąpieniem.
 — Mówicie o czelności? — rzekł tonem pozornie chłodnym, który jednak świadczył o najgłębszym wzburzeniu — trudno mi bowiem prowadzić rozmowę w tym tonie. Nie jestem łotrem.
 Cortejo, obrzuciwszy go groźnym spojrzeniem, wzruszył ramionami i rzekł:
 — Czy można nazwać inaczej człowieka, poszukiwanego przez policję?
 — Sennor! — rzekł gniewnie Lando a podniesionym głosem. — Dochodzenia policyjne przeciw mnie są tylko rezultatem mojej działalności politycznej. Wiecie przecież, że jako wywiadowca hiszpański objeżdżałem Europę Centralną. Poszukują mnie.
 — Tylko dlatego, żeście byli wywiadowcą? To kłamstwo!
 — Sennor Cortejo!
 — Powtarzam: to kłamstwo
 — Sennor, czy nie odwołacie tego natychmiast?
 — Ani mi się nie śni. Władze tutejsze poszukują was ze względu na sprzeniewierzenia. Chcą was unieszkodliwić.
 — Niech spróbują. Nie sądzę, by się udało mnie schwytać.
 — Nie bądźcie zbyt pewni siebie! Cóżbyście powiedzieli, gdybym zawołał pierwszego z brzegu policjanta i powiedział, żeście Landola?
 — Miałbym w więzieniu towarzysza, odpowiedziałbym bowiem wszystko, co mi o was wiadomo.