Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 74.djvu/25

—   2081   —

 — Przehulalem, przegrałem, przepiłem.
 — Do diabła! Niemądry z was człowiek.
 — Niemądry? Pah! Trzeba chwytać każdą chwilę, jeżeli nie wiesz, czy cię jutro nie powieszą. Aby was jednak nieco uspokoić i pocieszyć, wyznam szzerze-, że schowałem nieco pieniędzy.
 — Ach, tak! Więc jednak ukryliście coś?
 — Ale mniejsza z tym. Powrócimy do poprzedniej rozmowy.
 — Don Fernardo wypłynął znowu na powierzchnię.
 — Jakże mu się udało zbiec?
 — Nie wiem. Dokąd go uwieźliście?
 — Do Harraru. Dostęp do tego kraju jest niezwykle trudny. Byłem przekonany, że uciec niepodobna. Nie pojmuję, w jaki sposób don Fernando się wydostał.
 — Zapewne dowiemy się kiedyś szczegółów. Jakże wygląda sprawa pozostałych, o których zatopieniu pisaliście?
 Landola zdobył się na wymuszony uśmiech.
 — Uważacie, że żyją jeszcze? Oświadczam więc, że nie utonęli wtedy.
 Cortejo odparł z gniewem:
 — Kpicie jeszcze mnie? Nie widzę powodu do żartów. Sprawa jest poważna i niebezpieczna. Dlaczego nie pozabijaliście wtedy, tych ludzi?
 — Po pierwsze otrzymałem za mało pieniędzy, po drugie zaś śmierć tych ludzi nie przynosiłaby, żadnyh korzyści. Nie wszystkie kanalie są ucz-