Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 74.djvu/26

—   2082   —

ciwe. A myśmy obaj kanalie. Myślałem o tym, że może przyjść chwila, której zapomnicie o wdzięczności. Przewidując tę okoliczność, zachowałem jeńców. Umieściłem ich na wyspie, położonej na Oceanie Spokojnym.
 — Postąpiliście głupio! Przecież coraz więcej statków krąży po oceanie.
 — Głupio? Mylicie się. Tylko ja znam tę wyspę. Noga ludzka na niej nie stanęła.
 — A jednak stanęła. Jeńcy uciekli. Postąpiliście nader lekkomyślnie.
 — Przeklęta sprawa! I niebezpieczna — rzekł Landola po chwili namysłu.
 Tak. Niebezpieczeństwo tym większe, że są teraz w głównej kwaterze Juareza.
 Landola przeszedł się kilkakrotnie po pokoju, potem stanął przed Corteją i rzekł:
 — Mam wrażenie, że trzeba będzie do Meksyku pojechać i nadrobić to, cośmy zaniedbali.
 — A więc zabić ich? Któż ma tym zająć?
 — Ja.
 — Wy? Muszę się nad tym zastanowić. Muszę zachować w tej sprawie wyjątkową ostrożność. Przystąpię do interesu jedynie w tym wypadku, gdy będę miał pewność, że nie zostanę oszukany.
 — Hm. Ileż dajecie?
 — Nic. Czekam na propozycję.
 — Pamiętacie, ileście mi wtedy zapłacili? Dziesięć tysięcy duros, czy tak? Dacie dwadzieścia tysięcy?
 — Nie, najwyżej pięć.