Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 74.djvu/27

—   2083   —

 — W takim razie nie mamy o czym gadać — rzekł ostro Landola.
 — Oho! — syknął Cortejo. — Tak nie uchodzi. Pięć tysięcy, albo nic. Jeżeli się nie zgadzacie, sam pojadę. I sam będę tym razem doglądał zlecenia.
 Landola cofnął się o krok i zapytał urażony:
 — Chcecie jechać razem ze mną?
 Cortejo skinął głową.
 — Przede wszystkim chciałbym odwiedzić mego kochanego brata Pabla. Poza tym pragnąłbym poznać bliżej szanowną bratanicę Józefę.
 — Dlaczegoż właśnie teraz?
 — Bo mi się tak podoba! Oszukaliście mnie; Pablo mnie też oszukał. Teraz chcę iść na pewniaka.
 — Ach, tak! Chcecie roztoczyć nad nami dozór? Sądzicie, że pozwolimy na to?
 — Nie powiedziałem, że myślę tylko o dozorze nad wami. Będziemy pracowali razem.
 — To zmienia postać rzeczy — rzekł po namyśle urażony Landola. — Bądź co bądź nie należy tracić czasu.
 — Ruszymy przy najbliższej sposobności. Dowiem się zaraz, jakie okręty stoją w porcie.
 — To zbyteczne. Jestem dobrze poinformowany. Na kotwicy stoi tylko jedne statek; odpływa pojutrze do Rio de Janeiro.
 — Bardzo dobrze. Znikniecie z oczu policji.
 — Może macie rację. Ale jak się dostać na pokład? W Barcelonie wiedzą dobrze, że wysłano za mną list gończy.