Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 74.djvu/5

—   2061   —

cili tam i z powrotem po trotuarze, są przebranymi ajentami policji i strzegą gospody. Wszedł do izby, i kazał podać sobie szklankę wina.
 W kilka minut później nadeszła kelnerka. Poznała go bezwłocznie i podeszła do stolika. Rysy wyrażały zdziwienie i troskę zarazem.
 — Pan tutaj, panie poruczniku? A więc to prawda, że pan miał przybyć?
 — Owszem. Skąd pani wie? Powiedział to pewien człowiek, którego teraz chcą zaaresztować.
 — Aresztować? A to czemu?
 — Zamierza podrzucić piekielną maszynę.
 — Na miłość Boską! — zawołał Robert, nie spodziewając się, że mowa o Sępim Dziobie.
 — Tak, cały dom jest strzeżony, a policja pojechała do ministra.
 — Dlaczego?
 — Ponieważ zamach miał być na nim dokonany.
 — Okropność! Kim jest ten łajdak?
 — Amerykański kapitan, który tu pana oczekiwał. Twierdził, że się pan z nim umówił.
 — Czy nie miał jakiejś szczególnej powierzchowności?
 — Tak. Straszliwie długi nos.
 — I policja go istotnie szuka?
 — Owszem. Gospodarz doniósł, że przybysz chce zamordować ministra. Ma przy sobie różną broń, a także maszynę piekielną.
 — Brednie! A więc poszedł do ministra?
 — Tak.