Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 74.djvu/8

—   2064   —

 — Póki żyję i żyć będę.
 — Jesteś kapitanem armii Stanów Zjednoczonych?
 — Tak.
 — Gdzie pan był teraz podczas nieobecności w gospodzie?
 — Na spacerze.
 — Gdzie?
 Jestem cudzoziemcem. Nie znam ulic.
 — Czy nie obejrzał pan czasem mieszkanie pana ministra.
 — Być może.
 — Jesteś kutym, grzesznikiem! Innyby zbladł, zadrżał w kolanah, dowiedziawszy się, że jego plany obrócone w niwecz. Pan jesteś spokojny.
 — Niech mnie pan trochę w tym drżeniu wyręczy.
 — Niebawem przestanie pan żartować! Zapierał się pan posiadania innej jeszcze broni. A jednk przywiózł pan strzelbę piorunującą, maszynę piekielną, czy coś w tym rodzaju. Wyznaje pan?
 Westman ze zdziwieniem spojrzał na policjanta.
 — Strzelbę piorunującą? Maszynę piekielną?
 — Tak z mosiądzu, czy też metalu armatniego.
 Teraz dopiero Sępi Dziób zrozumiał, co się święci. Z trudem pohamował śmiech.
 — Nic o tym nie wiem.
 — Przekonamy pana!
 — Proszę bardzo.
 — Czemu zamknął pan sypialnię:
 — Czy zechce mi pan zabronić?