Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 74.djvu/9

—   2065   —

 — Nie, ale każę ją panu otworzyć. Pragniemy nawiązać bliższą znajomość z bagażem pana.
 — Jestem wszak w pańskiej mocy. Ale ostrzegam pana. Z moją bronią nie każdy umie się obchodzić!
 — Nie troszcz się pan o to. Będziemy ostrożni. A więc dawać ręce!
 Powiedział to tonem, który nie dopuszczał sprzeciwu. Sępi Dziób usłuchał. Pozwolił sobie nałożyć kajdanki. Zaprowadzono go do numeru pierwszego. Zatrzymano się przed drzwiami sypialni.
 — Zamknął pan te drzwi — rzekł wachmistrz. — Poco?
 — Nie chciałem, by szukano w moich rzeczach. Czy to nie zrozumiałe?
 — Ale nie tylko zabrał pan klucz, lecz nadomiar zatkałeś otwór. Czy tajemnice, które chce pan utaić, są aż tak niebezpieczne?
 — Przekonaj się pan!
 — Przedtem musi pan otworzyć. Co tkwi w otworze?
 — Śruba patentowana.
 — Proszę ją wyjąć!
 Sępi Dziób wyjął z kieszeni kamizelki cienki pręcik i włożył w otwór zamku. Naciągnął sprężynę i wyjął śrubę.
 — Tak, mój drogi! Wyjm pan klucz z tej mojej kieszeni i otwórz drzwi.
 Tak się też stało. Drzwi można już było otworzyć. Ale wachmistrz wzbraniał się wejść.
 — Stój nie tłoczyć się! — rozkazał. — Należy