Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 75.djvu/10

—   2094   —

 — Pozostałych? Któż to taki?
 — Kto? Hm. — Marynarz zawahał się. Przyglądał się obydwu nieznajomym w milczeniu.
 — Dlaczego nie odpowiadasz? — zapytał Cortejo.
 — Bo nic mi dalej niewiadomo.
 — No, no, a resztę tak prędko opowiedziałeś!
 — O, sennor, jedno się zapomina, drugie pamięta, a zresztą wiele zależy również od pytającego.
 Marynarz odwrócił się i poszedł ku drzwiom.
 Cortejo spojrzał na Landolę.
 — Co to ma znaczyć? Daję głowę, że wie o wszystkim, tylko nie chciał mi powiedzieć.
 Landola wzruszył ramionami.
 — To wasza wina. Byliście nieostrożni. Poprostu wyskakiwaliście ze skóry, pytając o Rodriganda. Jeżeli nie panujecie nad sobą, lepiej mnie pozostawcie pytania.
 — Niepodobieństwo, Formalnie jesteście przecież moim podwładnym. Ale jeżeli nie przesadzacie, będę się miał na baczności.
 — Musimy podkreślić, że znamy hrabiego Manuela.
 — Dobrze, doskonała myśl. Mam nadzieje, że otrzymamy o planach Zorskiego dostateczne wiadomości i dojdziemy szybko do celu. — —
 W kotłach zebrała się wystarczająca ilość pary. Statek podniósł kotwicę i wypłynął na morze. Kapitan stał czas jakiś na pomoście komendanta. Gdy minęli port, zszedł z pomostu, oddając ster w ręce sternika.