Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 75.djvu/11

—   2095   —

 Peters podszedł doń i, przykładając dłoń do czapki, rzekł:
 — Kapitanie!
 — Czego chcesz, mój chłopcze? — zapytał Wagner, przyzwyczajony do serdecznego obejścia podwładnymi.
 — Pasażerowie...
 — No, cóż ci pasażerowie?
 — Hm! Są przeraźliwie ciekawi.
 — No, no. O cóż im chodzi?
 — Pytają ciągle o statek.
 — To nic nie szkodzi.
 — I o hrabiego Rodriganda.
 — Cóż w tym złego?
 — Uderzyło mnie to, że podczas gdy jeden pytał, drugi rozdziawiał gębę, jak wieloryb.
 — Cóż w tym dziwnego? Obydwaj znają hrabiego Rodriganda.
 — Ach, tak!
 — Masz jeszcze jakiś interes? Nie? Więc przyślij ich do mnie i powiedz kucharzowi, że będą jedli ze mną w kajucie.
 Odchodząc, Peters mruknął:
 — Znają hrabiego! Nie bardzo mi się spodobali. Wyglądają, jak statek piracki, udający, że jest niewinnym statkiem handlowym. W każdym razie nie zaszkodzi mieć ich na oku.
 Poczciwy Peters należał do ludzi, którzy nie umieją kryć się i doskonale wyczuwają kłamstwo. Wszedłszy do kajuty, rzekł grzecznie, ale niemal rozkazująco: