Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 75.djvu/12

—   2096   —

 — Sennores, do kapitana! Prędko.
 — Gdzież jest? — zapytał Landola.
 — W swojej kajucie.
 — Dobrze! Idziemy.
 — Trzeba zabrać papiery.
 Peters odszedł. Stanął na uboczu, chcąc obserwować obydwóch. Podszedł doń jeden z marynarzy i mruknął:
 — Cóż tak stoisz i patrzysz, jak kot w mysią norę?
 — Masz rację. Pilnuję myszy.
 — Naprawdę?
 — Tak. Dwóch naraz.
 — Aha! Może raczej szczurów lądowych?
 — Zgadłeś. Uważaj!
 Latarnie okrętowe oświetlały obydwóch mężczyzn. Landola szedł naprzód, za nim podążał Cortejo.
 — Widzisz? — zapytał Peters towarzysza.
 — Co?
 — Jeden jest marynarzem.
 — Skąd wiesz?
 — Poznaję po chodzie. Marynarz ma inny chód, niż szczur lądowy. Powiedziałem im, żeby poszli do kapitana. Gdyby obydwaj byli szczurami lądowymi, zapytaliby, gdzie jest kajuta.
 — Może wiele podróżowali?
 — To nie ma znaczenia. Na naszym pokładzie nie byli jeszcze nigdy, Tylko doświadczony wilk morski potrafi wśród ciemności wieczora odnaleźć na obcym statku prywatnym, kajutę kapitana.