Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 75.djvu/14

—   2098   —

 — Ależ jak najchętniej. Dziś można, niestety, mówić tylko o dwóch jej członkach: o hrabim Alfonsie, który mieszka w Madrycie, i o kontesie Rosecie, która mieszka w Polsce. Jest żoną lekarza Zorskiego.
 — A więc to mezalians?
 Cortejo wzruszył ramionami.
 — Hm, to jeszcze kwestia, co rozumiemy przez mezalians. Wiedza i sława tego lekarza są tyle warte, co korona hrabiowska.
 — A więc zna pan Zorskiego? — zapytał Wagner z radością. — Słyszałem o nim wiele. Czy może mi go pan opisać?
 — Oczywiście. To człowiek wysoki, barczysty, ma atletyczną budowę — prawdziwy olbrzym.
 — Tak jest istotnie. Gdzie go pan poznał?
 — W Rodrigandzie. Wybawił hrabiego Manuela z ciężkiego i bolesnego cierpienia. Zapewne przy tej sposobności poznał hrabiankę.
 — Znał pan również hrabiego Manuela?
 — Od dawna.
 — O ile wiem, pełnomocnikiem jego był wtedy niejaki Cortejo.
 Cortejo udał, że nazwisko to jest mu niemiłe, nienawistne. Po chwili odparł:
 — Tak, Cortejo załatwiał drobne, bieżące sprawy. W ważniejszych jednak sprawach ja miałem zaszczyt gościć w Barcelonie pana hrabiego.
 — Ach tak? Znał pan tego Corteja?
 — Lepiej niż tego pragnąłem.
 — To brzmi niezbyt dla niego pochlebnie.